Lee, Arte Básico
  Poesía de Pedrito
 






      El Sentimiento


Cuando muero es por tu culpa,

por pensar que estas con él.

Si tengo un buen día,

es por que desperté pensando en ti.


Mi gozo es tu risa.

Tu pesar mi amargura.

La distancia una agonía.


Si sueño contigo, eres el abismo de mi mente.

Quizá no haya un pensamiento para lo que siento,

o quizá un cuerpo no sea suficiente,

pues mis lágrimas en vertiente,

no son mas que un río de locura,

cuando mi cabeza da pasos sin fin,

y mi corazón palpita sin cese.


Y mis labios desean probarte en un beso,

un dulce beso de felicidad,

un dulce beso de miel.


Cuando siento es por tu culpa,

por pensar que estas conmigo.

Si vivo un buen día,

es por que estas junto a mi.


Mi mundo es tu sonrisa.

Tu callar mi locura.

El roce una alegría.


Estando contigo, en el paraíso para siempre.

Quizá no existan los momentos que pienso,

o quizá no soy concluyente,

pues tu cuerpo en mi mente,

es un dulce río de torturas,

donde yo doy vueltas sin ti.

Triste sentimiento vacío es ese.


Y yo te deseo y no es sólo eso,

solo pido tus ojos en la realidad,

solo pido tres palabras con tu sabor a miel.

 



Palabras de viento



¿Por qué te vas,

sin decirme adiós?

Si tú eres mi alma,

y mi alma soy

tuya en si misma.

Mutuos Reflejos.


Y en ti me siento,

por lejos que vayas.

Se convierten si callas,

mis palabras en viento.

Un viento sin tramas,

ni obstáculos a su encuentro,

que siempre nos separa,

en un frustrado intento.

Pues aún vuelvo,

con fuerzas renovadas,

renacer del futuro incierto,

para unir nuestras almas.

Absurdo Pensamiento.


Así te vas,

sin darme opción

tú decides

que no tu amor.

Sin decirme adiós,

se va mi corazón

y yo te sigo

aún sea sin razón.

Buscando Tu Encentro.


Martirio


Muero por tu amor,

por tu amor perdido,

perdido sin valor,

sin valor, martirio.




Os cucos


Escuro, moi escuro,

o bosque, noite perdida,

flúe sangue de Neptuno,

voan aves, de vagar.


Paseniños polo muro,

trasgos van de partida.

Negro verde, nada impuro,

voan aves, de vagar.



Chapoteo


Tumbas de exipto,

entre dúas fronteiras,

fíos de marionetas,

dende a araña na tea.

Peixe negro, negros pitos,

Saurio sen maneiras,

sen cabeza e sen problemas.

Ratas van e ratas veñen.



O mar da terra


Teus grandes ollos verdes.

Arriba e abaixo, tremo de verte,

de estoupar contra ti,

e de alonxarme sen fin.



Soño


Un soño soño,

un moi de vagar,

e desperto noutro

que faime tolear.



As torres


Miña casa, meu pobo,

un abogado, e un porco,

meu can, e o meu corpo,

e eu non, e todos quedan.


E ó demo lle crece o lombo.

E eu vou para a selva,

De cabras tolas e de bombos.



Fame de coñecemento


É o lobo           do home

de vagar           búscanos

salta o regato      acércase

     vai alá            xa esta aquí

   busca presa        temos medo

      imonos xa          que ven o lobo

          mira onda           as ondas do mar

   é beleza                  singular

xira cara nós              ten fame

     con sinxeleza        cómeo todo

    coñéceo todo          todo o ten

          é Galiza            que ten fame

         quere saber         e tenos a nós

      de alimento.


        (ler por filas e por columnas)



Sin ti


Un hombre postrado al universo,

Un nombre postrado al corazón.


No puede ser mas,

ante mi estas,

ahora, si te vas,

soy nada.



Gota


Un segundo,

la caída de una gota,

la vida y una bala.

Chispa de la nada,

la eterna oscuridad,

de un instante, la vida

al siguiente el explotar.



Tinta


El lápiz se desliza,

y el papel goza de placer,

pero no cambia en un día,

el mundo de parecer.


La tinta es nuestra vida,

la tinta es nuestra arma.

Su tinta la hacen a tiros,

Las armas son su alma,

por dinero es la batalla.


Marionetas de corazón de odio,

el mundo en una rifa,

poderosos sin tiza,

aliándose en jolgorio,

a favor del sinsentido.


El dedo se desliza,

y el yanqui goza de placer,

pero no cambia en un día,

el mundo de parecer.



Preocúpate


Preocúpate, amigo mío,

no quedes ahí pasmado,

que el mundo va de lado,

pero no cambia de sentido.


Lazos de seda y acero,

olas de corazones marchitos,

semillas de algo no escrito,

hablemos juntos bajo el cielo.


Preocúpate frío hielo,

aún puedes ser salvado,

la vida en tu mano,

congelada y con recelo.


Nudos de suaves espinas,

evaporad vuestras vidas,

y relajaos de hecho,

hablemos juntos bajo el cielo.



No


No es lo mismo lo que se escribe,

que lo que se quiere decir,

que todo se deslice,

nada voy a sentir.


Tormentas de lluvia y truenos,

que la tierra van a derretir,

que se hunda sin freno,

nada voy a sentir.



Flotar o ir a pique:


Una vida de armonía,

un sol grande y radiante,

sentirme caliente y vivo,

arriba el azul distante,

mis pies sobre el camino,

corazón libre de agonía.


Saber cuando lucía,

ir un paso por delante,

encontrar todo sentido,

y elegir yo el instante,

de descansar sin castigo,

y sentirme en fantasía.


No te extrañe vida mía,

todo azul de navegante,

venimos sin haber pedido,

con un embarco delirante,

hacia puerto desconocido,

esclavos de vida caída.



Despertar al día a día,

sin saber mirar adelante,

no venir aprendido,

para manejar el volante,

timón de barco vacío,

en un fracaso cabría.


Débil es la quilla,

bandera por semblante,

adivinar lo sumergido,

continuando vacilante,

naufragio de lo hundido,

polvo de la orilla.

 


De fly:


Siguiendo mis pasos,

al compás del reloj,

vas alegre y en saco,

como péndulo veloz.


Me miras con sarcasmo,

de brillante pelirrojo,

tú sales volando,

y yo quedo cojo.


Por los pies te agarro,

por si me esfumo,

mientras sigo andando,

y toso con tu humo.


Nos cogemos de la mano,

nos vamos con pasión,

calorcillo del cigarro,

sea verde o marrón.



El querer:


Explosión cercana,

Tu mirada en mí,

Corazón arde en llama,

Al estar tú aquí.


Mis ojos cristalizan,

Mutuo amanecer,

Mundo para arriba,

Mirada de mujer.


Tintineantes marrones,

Destellos destructores,

Que muerto e inerte,

Revivas mis amores.


Doy vueltas sin parar,

Buscando mis errores,

Y en mi cabeza no hay más,

Que la sonrisa de tu cara,

Y tus ojos sin temores.



El llavero:


Muros de apatía,

Muros de soledad,

Alambres sin vida,

verjas de metal.


Que nos comen por dentro,

Y mastican sin parar,

Crean torres de piedra,

Crean quieta oscuridad,

Congelando mí aliento.


Cerrada la puerta está.


Muros de tristeza,

Muros de vanidad,

Espinas de maleza,

Semilla de maldad.


Que nos pinchan riendo,

Esperando oportunidad,

Agarrando mente abierta,

Silencio sin callar,

Camino oscuro abierto


Cerrada la puerta está.

.

Muros singulares,

Muros de uno,

Levantados por males,

De destino desnudo.


Que nos sacuden batiendo,

Esperado esperar,

Por dentro calienta,

Sin dejar enfriar,

Nuestra sombra siguiendo


Cerrada la puerta está.


Muros de la vida,

Muros altos ya,

Grande la subida,

Difícil coronar.


Las catapultas al viento,

Vamos a sacar,

Tanto piedra como hiedra,

de huída no saldrán,

pues al suelo caerán


Abierta la puerta está.



Día y Noche


No veo sol, ni luna, ni estrellas,

esté donde esté.


Solo te veo a ti,

ríes justo en mi,

no se quien soy,

no se donde estoy,

no se lo que hago

pero estas a mi lado.

Y cuando sonrío me abrazas

cuando te abrazo me besas,

cuando te beso sonríes.

Yo te sigo y tu me sigues.

Sea día o noche

sea despierto o dormido,

sea muerto o vivo.

Eso no importa.


                               Estés donde estés,

solo me ilumina tu mirada



El secreto

Tú ni siquiera me miraste,
Antes de mandarme al sol,
Tú eliges el desastre,
Y todos bailan tu son.

Tú ni siquiera lo pensaste,
Ya te lo recuerdo yo,
Tú lo convertirás en desastre,
Serás tú y será hoy.

Tú a muchos fulminaste,
Tú contrataste al matón,
Tú a muchos degollaste,
Eres un cerdo cabrón.

Tus argucias son brebaje,
Que no merecen perdón,
Tus delitos bandidaje,
Del mas podrido corazón

No eres mas que un paje,
Debajo de ese armazón,
Crees que por un traje,
Siempre llevaras razón.

Todos los que mataste,
esos son tu perdición,
los que no encontraste,
te llevaran al paredón.

Es en este instante,
Cuando siento repulsión,
Tu sitio esta distante,
Vacía y negra prisión.

Ya no tienes ni semblante,
Mas digno es un ratón,
Muérete ya de hambre
Siempre has sido un dictador.



Cosas de dos

En sus grandes castillos,
Plantan sus altos discursos,
Y la plebe sin motivo,
Sigue a su líder insulso.

Caballeros de grandes palabras,
Dejan alto su honor,
Dejando al otro en las brasas,
Arrancan su motor.

Háblennos de grandes batallas,
Y miren nuestro alto dolor,
Acabad con las coballas,
Y los que desprendan olor.

Montad los grandes rastrillos,
Levantad los altos muros,
Ya os digo yo amigos,
Que el siguiente será mas duro.

Haced los pequeños truquitos,
Entre dos será más seguro,
E ir preparando banquillos,
Que se quieran llenar de orgullo.

Y procurad ser poquitos,
Que el pueblo no da para muchos,
Y poneos bien juntitos,
Que elija bien el aguilucho.



Hecho

Soy plasmado en tinta,
Y dibujado en ti, papel,
Borbotón yendo sin prisa,
y patinando igual que ayer.

 

Mis trazos locos se cotizan,
Como mis signos bien irregulares,
Y el bolígrafo sigue, se desliza,
Mientras la mente mira y no sabe.

 

                         Preguntad que ocurre aquí,
                        Descubrid que esta pasando,
                        Que os parezco ser un sinfín,
                         tan largo sendero de asfalto.

 

Y no penséis que es fácil,
Porque aseguro que no es así,
Que esa oscura mano frágil,
Me da este reflejo carmesí.

 

Fluyo siempre hacia abajo,
Voy cayendo en un desliz,
Y tu volverás al blanco,
me gastaré pero querré vivir.



Mi propulsor mira el pasado,
Mientras tú no dejas de gemir.
Así que cambiaré de estado,
Pero en ninguno podré seguir.

 

Sé que esta dulce tortura azul,
Y mis quiebros bellos llorarán,
Tu y yo encharcados en baúl,
todas mis copias se borrarán.

 

Marca

Son las letras de un humano,

Son los restos de mi ocaso.

 

Esta ríe, esta es sublime,

Y esta quiere que castigue.

Esta baila sin deber moverse,

Y esta canta deseando que verse.

Esta que esta mirando distraída,

Y esta que se aferra a tu vida.

Esta que salta a otro renglón,

Y esta amorfa y con barrigón.

 

Todas son letras sin ningún sentido,

 Solo son restos de mi paseo contigo.

 

La que lo ve

Estos jirones de viento,

Jamás lo sabrán reflejar,

Sonrío, mientras dentro,

Lloro en un navegar.


Arrebato poético

No dejaré de soñar por ti,

No pararé de ver tu silueta,

en los montes al atardecer.

 

No daré paso más, paro aquí,

No seguiré sin ser marioneta,

No querré ver más amanecer.

 

No pienses que al final, no será así:

Pues no olvidaré tus brillantes saetas,

Tus reflejos de fuego que siempre quise,

Tus inventos locos de lo que no existe,

Tus puros lamentos por lo que viviste.

 

No voy a seguir sin poder vivir:

No parare hasta tenerte tan cerca,

Que deslumbres con placer vil,

                        los bordes lacados de tu piel,

hazme  perder ya la chaveta.

 

Tu eres la noria de mi existir,

nada como tu me sienta,

tus susurros, el mejor elixir,

              y tus ojos, derriten en miel,

pero matan cuando se alejan.



Imaginado imaginar

Grandes praderas verdes brillando como el mar,
Buenas sombras de árboles donde caminar,
Pequeños rincones en la orilla de un arroyo,
Las sombras de las hojas en las pardas montañas.
Primero imagina el sol por las mañanas,
Y siente como todo se baña y viste de oro,
Cierra los ojos y lo podrás ver todo.

Nota el aire vivo de las profundidades,
Que todo acaricia y sin saber por que.
Recuerda lo más bello que tuviste delante,
Aquellos momentos realmente importantes:
Tú sabes que la vida es solo un instante.

Ahora alza la vista y mira a tu alrededor,
pregúntate por que estas ahí encerrado,
Con lo mucho que te queda por ver.
Imagina ya todo ese esplendor,
lo que es libre o lo haya estado,
lo increíble que puede llegar a ser.
Muchas cosas no podrán ver tus ojos,
esas solo podrás soñarlas en tu corazón.


Me aburren las tontas paredes artificiales,
Será mejor que salga y mire el azul intenso.
Con tantas toscas maravillas casi irreales,
Que pueda haber en un lugar tan inmenso,
Y que solo puede admirar un demente.
Solo así recordaré que todos esos infinitos,
Son mucho menos que una mota de polvo,
Volando en la locura de mi imaginación.


Para acabar tírate por la ventana,
Que de todo lo que puedas recibir,
Nada puede estar encerrado aquí.
el sol ya esta esperando por ti,
que si tu no sales él no podrá salir.
Yo también te espero poder vivir,
así que tiro para subir la persiana.



La risa bubonica

U bobalicona, la que se pega,
Si, esta que se apega sin razon,
Razonar achinando las miradas
Poder sonreir sin compasión,
Si, la risa no es una palabra,
Ni es palabra ni se asemeja.

Si quieres rie de lo mas triste,
O llora por que estas feliz.
Es mejor reir de felicidad,
Que llorar de tristeza.
Si, poder reir en complicidad,
De un furtivo desliz,
Como cualquier otro que viste,
Mientras otro bosteza.



Nerviosas

Unas balas recorren mi cabeza,
Arremeten contra un lado,
Y al siguiente machacan el otro.
Se alborotan con cerveza,
Mientras digo que no hay fallo,
Las relajo con un porro.

Siempre dispuestas no se a que,
Después molestas de lo de ayer,
Que agonizan sin querer beber.
Aún disfrutan siempre nerviosas.
Pueden alucinar con esta cosa,
Y divertirse con esta otra,
Que ellas me digan el saber,
Y yo cerraré mi boca.



 
   
 
Este sitio web fue creado de forma gratuita con PaginaWebGratis.es. ¿Quieres también tu sitio web propio?
Registrarse gratis